Nevidljivi čovek

[Uroš Timić]

Motiv nevidljivog čoveka nešto je što datira još od romana H. Dž. Velsa i od tada je popularan motiv kako u književnosti, tako i u kinematografiji. Jedan od poznatijih filmova u kojima je ovakav protagonista glavna tema jeste film Hollow man iz 2000-te godine, u kojem glumac Kevin Bejkon glumi naučnika koji je došao do nevidljivosti serumom koji ubrizgava sebi u telo, te proces nevidljivosti dolazi upravo tim – biološkim putem.

     Iako je za glavni motiv i dalje zaslužan Vels, kao neko ko je prvi put upotrebio ovaj simbol nevidljivosti, The Invisible Man 2020 film je koji po žanru može biti svrstan u psihološke trilere, sa jakim elementima horora. Za ovo ostvarenje, zaslužan je Li Vanel, a Elizabet Mos, koju imamo prilike da gledamo u Sluškinjinoj priči, ulozi koja ju je i proslavila, tumači lik glavne junakinje Sesilije.

     Film počinje napeto i takvu atmosferu drži do samog kraja. Naime, Sesilija napušta svog momka sa kojim živi u megalomanskoj vili, trudi se da ne aktivira neki od bezbedonosnih sistema i od Adrijana beži tako što po nju dolazi sestra Emili. Sesilija je paranoična, plaši se ozlaska iz kuće prijatelja kod kojeg se krije od Adrijena, ali ubrzo nakon što ga je napustila, do nje dolazi vest da je Adrijen izvršio samoubistvo. Ne samo to, Adrijen je Sesiliji ostavio čitavo bogatstvo, nakon smrti.

      Međutim, Sesilijin pakao tek počinje kada misteriozne stvari počnu da se dešavaju, predmeti se premeštaju sa mesta na mesto, a Sesilija konstantno ima osećaj da neko „zuri“ u nju. Nedugo potom, Sesiliji postaje jasno da ništa nije slučajnost i da će još jednom morati da se izbori sa svojim najvećim strahom – Adrijenom.

     Iako film ima epitet da je horor, mnoštvo scena, za šta treba skinuti kapu Liju Vanelu i pripada ovom žanru, ali one su savršeno usklađene sa psihologijom ovog ostvarenja, te nijedna od scena u kojima se „nevidljivi čovek“ pojavljuje ne deluje veštački, prožima nas jeza i zajedno sa glavnom junakinjom prolazimo kroz činjenicu da je njen „pokojni“ momak našao način da prevari sve oko sebe i postane nevidljiv, lažirajući svoju smrt.

     Film nema puno uloga, pratimo Sesiliju (E. Mos) koja umnogome doprinosi žanru ostvarenja svojom upečatljivom glumom, uverljivim scenama (u kojima je sama) da je napadnuta od strane nevidljive sile, pratimo njeno preispitivanje „da li se sve zaista dešava ili je stvar ludila“ do trentka kada nalazi dokaz za svoja uverenja. Elizabet Mos je još jednom maestralno odigrala svoju ulogu, tako da je Vanel, za ulogi Sesilije, dobio zlatnu kombinaciju.

     Film je snimljen tako da sama atmosfera čini ovo ostvarenje jezivim, motiv nevidljivosti je toliko uverljiv da, u trenucima kada okruženje proglašava Sesiliju mentalno nestabilnom, i sami proživljavamo lomljenje koje junakinja ostavlja za sobom. Kadrovi, scenski efekti, kao i sama gluma, savršeno su usklađeni, te je ovo jedan savršeni psihološki triler, sa možda „već viđenim“ motivom neviljdivosti, ali sa novom pričom, odličnim zapletom, režijom dostojnom 21. veku i glumici kojoj najveća ocena i ide i koja „nosi“ težinu ovakvog ostvarenja upravo na sebi i svom talentu. Mos je opravdala očekivanja i, ako vam je dosadilo da gledate filmove sa ponovljenim motivima, upravo zbog nje je važno odgledati ovo ostvarenje iz 2020. godine jer nam na potpuno nov način donosi elemente psihološkog trilera, horora, fikcije i drame.